بتن از جمله مصالحی است که به وفور در ساختمانها، دیوارها، پلها و پارکینگ ها دیده می شود. در واقع می توان کتابهای زیادی در مورد تمامی مناطقی نوشت که بتن در آنها استفاده می شود.

مخلوطی از سیمان، ماسه و آب که بتن را می سازد طول عمر بسیار زیادی دارد اما پس از مدتی ساختمانها و دیگر سازه های ساخته شده از بتن قدیمی و سپس تخریب می شوند و هر ساله با کوه هایی از بقایایی از بتن مواجه می شویم. در سال 2010 فقط در آلمان حدود 130 میلیون تن زباله بتنی تولید شد.

محیط زیست از تولید بتن بسیار متضرر می شود. تولید سیمان به عنوان ماده اصلی ساخت بتن در ایجاد هشت تا 15 درصد تولید دی اکسید کربن جهان دخالت دارد.

از سویی، بازیافت بتن بسیار محدود است؛ خرد کردن بتن میزان قابل توجهی گرد و غبار تولید می کند و در آن بتن به سنگ ریزه هایی تبدیل می شود که می توان در صنایع مختلف از آن استفاده کرد.

گروه فناوری بتن در آلمان راه حلی را برای این مشکل ارائه کرده اند. راهبرد جدید آنها می تواند بتن را با کارایی و اثربخشی بازیافت کند: راز آنها استفاده از رعد و برق است.

رعد و برق بیشتر ترجیح می دهد از بین هوا و آب عبور کند نه اجسام جامد. اما این محققان آلمانی با استفاده از یک مطالعه 70 ساله که نشان می داد می توان طی دوره بسیار کوتاهی (کمتر از 500 نانوثانیه)  رعد و برقی ساخت که می تواند از آب عبور کرده و وارد جامد شود.

زمانی که رعد و برق به زباله های بتنی برخورد می کند، در طول مسیری که کمترین مقاومت را دارد سفر می کند یعنی موانعی بین سنگ های سیمان و ماسه.

این اقدام بتن را از هم می پاشد و آن را به مولفه های پایه تبدیل می کند و این حداکثر میزان بازیافت است.

خوشبختانه این فرایند فقط نظری نیست. محققان آلمانی توانسته اند رعد و برقی را در محیط آزمایشگاه تولید کنند که بتن را با سرعت یک تن در ساعت بازیافت می کند. این پژوهشگران پیش بینی می کنند سرعت 20 تن در ساعت می تواند بهره وری مطلوبی را به دست آورد. چنین شیوه بازیافت بتنی طی دو سال آینده به بازار عرضه می شود.

اگر این پیش بینی درست از آب درآید می توانیم در نهایت شاهد بهبود چشمگیری در بازیافت بتن در سراسر جهان باشیم. این بازیافت به آن معناست که سیمان جدید کمتری ساخته می شود، که از نظر تئوری میزان انتشار دی اکسید کربن جهانی را کاهش می دهد.